Bidsprinkhanen hebben opvallende uiterlijke kenmerken. Bidsprinkhanen hebben grote vangarmen om prooien mee te vangen, een draaibare kop met grote ogen, vier looppoten en meestal ook vleugels.
De vangarmen van een bidsprinkhaan
De vangarmen van een bidsprinkhaan zijn gemaakt op prooien stevig vast te houden. Een bidsprinkhaan heeft namelijk geen gif of andere verlammende wapens en moet het dus hebben van ‘brute kracht’. Daarom zitten er ook zulke sterke stekels aan de vangarmen, die zorgen ervoor dat de prooi heel vast komt te zitten.
Bidsprinkhanen zijn niet de enige insecten met vangarmen, soorten in de familie van de gaasvliegjes kunnen ook vangarmen hebben. Zij zijn echter duidelijk te herkennen als niet-bidsprinkhaan door hun vleugelvorm.
De ogen van een bidsprinkhaan
Een bidsprinkhaan heeft twee grote, opvallende ogen en nog drie kleine onopvallende ogen. De grote ogen zijn facetogen en zijn eigenlijk gemaakt van een heleboel lenzen en lichtgevoelige cellen. De ogen kunnen niet scherpstellen zoals bij ons, maar kunnen wel uitstekend beweging zien.
De kleine ogen zijn drie lenzen boven op de kop van de bidsprinkhaan, een beetje naar voren en boven gericht. Mannetjes hebben vaak grotere ogen dan de vrouwtjes. Deze ogen heten ocelli.
De oren van een bidsprinkhaan
Bidsprinkhanen hebben geen oren, maar één oor! Het is een extreem raar geval qua zintuig, want hij functioneert elke vervelling een beetje beter. En ook niet alle soorten hebben dit oor, en zelfs binnen soorten zijn het soms alleen de mannetjes die dit oor hebben. Het oor zit op de buik van de bidsprinkhaan, tussen de looppoten. Het is een groeve die in de lengte van de bidsprinkhaan loopt en bij bijvoorbeeld Hierodula membranacea is deze ongeveer 0,8 cm lang. Jonge nimfen hebben dit zintuig nog niet, maar naar mate de bidsprinkhaan ouder wordt en verveld ontwikkeld het oor zich verder. Als de bidsprinkhaan volwassen is, functioneert het oor goed. Dat wil zeggen; het kan jou en mij niet horen praten maar het kan wel een vleermuis horen! Het oor is alleen in staat hele hoge tonen te horen. Het blijkt dat bidsprinkhanen dit oor hebben om tijdens het vliegen een vleermuis dichterbij te horen komen. Als zij de echolocatie van de vleermuis dichtbij zich horen, laten ze zich tijdens het vliegen naar de grond vallen. Zo ontkomen ze een toekomst als vleermuissnack. Omdat nimfjes en de vrouwtjes van sommige soorten nooit vliegen, is het oor bij deze dieren in sommige bidsprinkhaansoorten onbruikbaar geraakt.
